Άλλες δραστηριότητες
Ο χορός της Καμάρας στο Αλιβέρι
Γράφει ο Γιώργος Τζάνης- Πρόεδρος του Τ.Τ.Α. της Εταιρείας Ευβοϊκών Σπουδών
Ο χορός της Καμάρας είναι ένα έθιμο του Αλιβερίου που πραγματοποιείται πάντα τη δεύτερη μέρα του Πάσχα, στο προαύλιο του Μητροπολιτικού Ναού Αγίου Γεωργίου Αλιβερίου.
Συνδέεται άμεσα με την αποπεράτωση της ανοικοδόμησης του δευτέρου ναού του «Αγίου Γεωργίου» στο Αλιβέρι. Όταν δηλαδή απεφάσισαν περί το 1863 οι προπάτορές μας, αρκετά χρόνια μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους (1833), να χτίσουν τον Αι Γιώργη, έφεραν μαστόρους Ηπειρώτες (Αρτινούς ) και μετά το τέλος των εργασιών, έμπλεοι από χαρά, χόρεψαν ένα δικό τους χορό ,το χορό της Καμάρας.
Ο λόγος που καλέστηκαν οι Ηπειρώτες μάστορες (μπουλούκια) ήταν γιατί αυτοί, είχαν ήδη αποκτήσει μια αξιοθαύμαστη εξειδίκευση στο χτίσιμο τοξωτών γεφυριών, από τις αρχές του 18ου αιώνα, χτίζοντας περίτεχνα πέτρινα τοξωτά αριστουργήματα, αρχικά στην περιοχή τους και αργότερα σ’ ολόκληρη την Ελλάδα (Εικ.1).
Το αρχαιότερο γεφύρι της Άρτας χρονολογείται από το 1602. Αυτό έγινε στα πλαίσια άνθισης της λαϊκής Αρχιτεκτονικής αλλά και της λαϊκής τέχνης γενικότερα, από τις αρχές του 18ου αιωνα, λόγω, κυρίως, της παραχώρησης σχετικών προνομίων από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Μελετώντας κανείς, ακόμα και σήμερα το σύνολο των πέτρινων τοξοτών γεφυριών πανελλαδικά, βλέπουμε ότι η περιοχή της Ηπείρου υπερέχει συντριπτικά σε πυκνότητα. έναντι της υπόλοιπης χώρας. Από μια αξιοθαύμαστη «στατική διαίσθηση», οι Ηπειρώτες μάστορες, νωρίς αντελήφθησαν ότι οι τοξωτοί φορείς επιτρέπουν κατασκευή μεγάλων ανοιγμάτων χωρίς ενδιάμεση στήριξη και σιδερένιο οπλισμό. Αυτό, μέχρι η μετέπειτα τεχνολογία οπλισμένου σκυροδέματος κατά την διάρκεια του Μεσοπολέμου, επιτρέψει στην οικοδομική τέχνη τη κατασκευή επίπεδων φορέων μεγάλων ανοιγμάτων.
Οι Ηπειρώτες (Άρτινοί), λοιπόν, μάστορες (πρωτομάστορας, πελεκάνοι, χτίστες, μαστορόπουλα), όταν τελείωσαν την ανοικοδόμηση του εν λόγω ναού, μετά από κοπιώδη εργασία, για να δηλώσουν την χαρά τους, κυρίως γιατί θα επέστρεφαν στις οικογένειες τους, χόρεψαν έναν δικό τους χορό, έναν αργόσυρτο χορό στα τρία, τον οποίο και σήμερα χορεύουν οι Ηπειρώτες, τραγουδώντας το πασίγνωστο στην Ελλάδα ως «Το τραγούδι του γεφυριού της Άρτας». Τον ευκαιριακό αυτό χορό τον αποδέχθηκαν οι Αλιβεριώτες, τον συνέχισαν διαμορφώνοντας τα τσακίσματα στο τέλος των δύο ημιστιχίων του κάθε στίχου, όρισαν να είναι στη μέση των χορευτών ο κορυφαίος του χορού, του έδωσαν θεατρικότητα με τις κινήσεις και το κόκκινο γαρίφαλο στην κομβιοδόχη, και τον καθιέρωσαν να «τελείται» την δεύτερη ημέρα του Πάσχα και όχι στην εορτή του Αγίου Γεωργίου, αρχικά στην Παναγίτσα και αργότερα στον αύλειο χώρο του ναού του «Αγίου Γεωργίου» (Εικ.2,3,4).
Συμπερασματικά, λοιπόν, μπορούμε να πούμε ότι ο ναός του «Αγίου Γεωργίου» στο Αλιβέρι, χτίσθηκε κατά τα έτη 1864-1866 από Ηπειρώτες μάστορες, οι οποίοι στο τέλος των εργασιών τους, όντας χαρούμενοι, κυρίως γιατί θα επέστρεφαν στις οικογένειες τους, χόρεψαν έναν δικό τους χορό, τον χορό της Καμάρας. Αυτός ο χορός, σιγά-σιγά, καθιερώθηκε από τους Αλιβεριώτες να «τελείται» κάθε δεύτερη ημέρα του Πάσχα, και όχι κατά την εορτή του «Αγίου Γεωργίου», όπως θα έπρεπε. Στηρίζεται στα λόγια του «Τραγουδιού του γεφυριού της Άρτας» με την παρεμβολή τσακισμάτων. Πίσω από τον χορό της Καμάρας δεν κρύβεται κανένα αρχαιοελληνικό δρώμενο, όπως ισχυρίζονται κάποιοι, γιατί ο χορός αυτός ήταν εξωγενής και ευκαιριακός.
Εκεί στην Άρτα ίσως υπάρχει η βάση κάποιου δρώμενου για τον εξευμενισμό του πνεύματος του ποταμού, όχι όμως στο Αλιβέρι.
Ας δούμε πως περιγράφει το έθιμο, με το δικό του τρόπο, ο αείμνηστος Ευστάθιος Γλάρος, που τόσο αγάπησε το Αλιβέρι, σε άρθρο του που δημοσίευσε το Αρχείο Ευβοϊκών Σπουδών στον τόμο ΚΖ το 1986:
«Την δεύτερη μέρα του Πάσχα, ημέρα της αγάπης, ύστερα από την λειτουργία στον περίβολο της εκκλησίας του Αϊ Γιώργη σχεδόν όλο το χωριό πιασμένο χέρι-χέρι χόρευε τον χορό της καμάρας. Μπροστά όπως κάθε χρόνο, ο μπάρμπα-Γιώργης ο Παλαιολόγος (συμβολαιογράφος) με το στριμμένο μουστάκι του, και την βροντερή φωνή,
… «Σαράντα πέντε μάστοροι , μωρ’ έβγα δες,»……τον κάθε στίχο τον επανα-λάμβαναν όλοι μαζί.
Άμα τελείωνε ο χορός σύσσωμοι με τα όργανα πηγαίνανε απέναντι στα πάνω αλώνια, μια ειδυλλιακή τοποθεσία με θέα προς την θάλασσα του Ευβοϊκού και συνεχίζανε το γλέντι δύο μερόνυχτα. Τα αθώα γραϊδια καθόντουσαν στα σκαμνιά και καμαρώνανε τις λεβεντονιές τους με την Κουμιώτικη στολή, και τη λυγερή κορμοστασιά τους που ερωτοτροπούσαν με τα παλικάρια. Οι νεαροί επεδίδοντο σε αγωνίσματα, όπως τρέξιμο, πάλη, λιθάρι, απλούν, τριπλούν, χορεύανε τον δικό τους χορό «ντίρι, ντίρι, κλωτσαντίρι» εκτινάζοντες τα πόδια προς τα πίσω. Τα πιτσιρίκια παίζανε με τα κοϊνια και τα κιτσέτσικα, χτυπιτάκι με πενταροδεκάρες, και η ατμόσφαιρα βούϊζε και πεντοβόλαγε από τα σουβλιστά αρνιά και τα κοκορέτσια.
Πολλοί το βράδυ ξαπλώνανε στις κουρελούδες να ξεκουραστούν , και το πρωί συνεχίζανε τον χορό και το φαγοπότι. Ο μακαρίτης γερο-Ρουμπής είχε στήσει την καλύβα με το εμπόρευμα του . Πούλαγε ρούμι κρασί σαρδέλες, λουκούμια ,καραμέλες, τσιγάρα, Τσιχριτσί, Καραβασίλη κ.λ.π . Και το γλέντι συνεχιζότανε με αμείωτη ένταση.
Τη δεύτερη μέρα , μετά τη δύση του ηλίου, τελείωνε το γλέντι. Μαζί με τα όργανα , κάνανε μια βόλτα στο χωριό και κατέληγαν στην κεντρική πλατεία για να πιουν το καφεδάκι τους και να χορέψουν τον αποχαιρετιστήριο χορό, με παρατεταμένα χειροκροτήματα και ευχές. «Καλή νύχτα συμπέθερε, καλή νύχτα ξάδερφε, καλή νύχτα κουμπάρα, καλή νύχτα παππού, καλή νύχτα γιόκα μου και του χρόνου…………………..»
Ο Ναός του Αγίου Γεωργίου στο Αλιβέρι
Από τα παραπάνω προκύπτει ότι ο σημερινός μητροπολιτικός ναός του Αγίου Γεωργίου στο Αλιβέρι, οικοδομήθηκε το 1864-66, είναι ο δεύτερος ναός στην ίδια θέση που υπήρχε ο προηγούμενος μεταβυζαντινός αφιερωμένος επίσης στον Άγιο Γεώργιο, για τον οποίο δυστυχώς ελάχιστα γνωρίζουμε.
Το 1852 ο Al. Rangabé είδε στο κατώφλι του ιερού του Αγίου Γεωργίου επιγραφή με το ιερό νόμο του
Απόλλωνος την οποία και δημοσίευσε την ίδια χρονιά.
Το 1857 στην πράξη Κ.Δ./2-10- 1857 του βιβλίου πρακτικών των συνεδριάσεων του τότε Δήμου Δυστίων που εξέδωσε σε βιβλίο το Τοπικό Τμήμα Αλιβερίου της Εταιρείας Ευβοϊκών Σπουδών το 2010, υπάρχουν δύο εγγραφές στον προϋπολογισμό:
Α. έσοδα από ενοίκια των δύο οικιών του ναού του Αγίου Γεωργίου 141 δραχμές και
Β. έξοδα για λάδι και λοιπά για την εκκλησία Άγιος Γεώργιος 141 δραχμές .
Συνεπώς πολύ πριν το 1852, που ο Al. Rangabe είδε ενσωματωμένη στο υπέρθυρο την επιγραφή με τον ιερό νόμο του Απόλλωνα, υπήρχε άλλος ναός του Αγίου Γεωργίου πιθανότατα μεταβυζαντινός (Τουρκοκρατία) στην ίδια θέση.
Ο πρώτος αυτός ναός του Αγίου Γεωργίου κατεδαφίστηκε περί το 1863, για να ξεκινήσει το 1864 η κατασκευή του δεύτερου ναού, η επιγραφή με τον το ιερό Νόμο του Απόλλωνα χάθηκε και στη θέση του ξεκίνησε περί το 1864 η ανοικοδόμηση του σημερινού ναού του Αγ. Γεωργίου από τους Ηπειρώτες μαστόρους. Η ανοικοδόμηση του νέου Ναού συμπίπτει με τον ερχομό του Γεωργίου του Α ως βασιλιά της Ελλάδος το 1863, όταν τα πολιτικά πράγματα ηρέμησεων και ο Δήμος Δυστίων μπορούσε να διαθέσει από τα χρήματα του αποθεματικού του για ένα ναό. Η χρονολόγοι στην οποία κάνει ο Ευστ. Γλάρος «Άρχισε να χτίζεται το 1864» είναι κοντά στην πραγματικότητα αν λάβουμε υπόψη τόσο τα τεχνοτροπικά στοιχεία του ναού (Εικ. 5), όσο και τα στοιχεία από το αρχιτεκτονικό περιβάλλον του ναού (Εικ.6,7,8) (οικίες χτισμένος από τους ίδιους Ηπειρώτες μάστορες, τοξωτά υπέρθυρα και άλλα).
Ο ναός του Αγίου Γεωργίου φέρει στη βορειοδυτική και νοτιοδυτική γωνία της στέγης του δύο μικρά ψευδοκωδωνοστάσια και επι της στέγης του ως ακρωτήριο, σταυρό μαρμάρινο με τριφυλλόσχημες κεραίες (Εικ.9.10).
Ο σταυρός πατάει πάνω σε βάθρο διακοσμημένο με ανθέμιο (Εικ.11). Και τα τρία αυτά στοιχεία είναι έργα έργα των Ηπειρωτών μαστόρων και βρίσκονται εκεί όπου αρχικά τοποθετήθηκαν.
Τέλος στην εξωτερική κόγχη του ιερού υπάρχει λιθανάγλυφο με βυζαντινή παράσταση δικέφαλου αετού (Εικ. 12) που, ίσως είναι υλικό σε δεύτερη χρήση (σπόλιο) από τον προηγούμενο πρώτο μεταβυζαντινό ναό.
Το ίδιο φαίνεται να ισχύει και για την δημοσιευθείσα εντοιχισμένη στο υπέρθυρο του πρώτου ναού επιγραφή με τον ιερό νόμο του Απόλλωνα, επαναχρησιμοποιήθηκε δηλαδή, ως υλικό που προέκυψε από κατεδάφιση αρχαίου ναού , ίσως αφιερωμένο στον Απόλλωνα. Υπόθεση αρκετά πιθανή αφ’ ενός λόγω της επιγραφής με τον Ιερό Νόμο του Απόλλωνα, αφ’ ετέρου γιατί στις Αρχαίες Ταμύνες , ο Απόλλωνας , η Λητώ και η Άρτεμις ήταν οι τρείς Θεοί που προτιμούσαν για τη λατρεία τους οι Ταμυναίοι, όπως μαρτυρεί αναθηματική επιγραφή σε βάση αγάλματος που βρέθηκε δίπλα στο πύργο του ΑΗΣ Αλιβερίου τη δεκαετία του 50 και δημοσιεύθηκε από τον A d o l f W i l h e l m το 1954 :
«Κλεοκράτεια Ἀπολήξιδος τὸν αὑτῆς ἄνδρα καὶ Ἀρκέριμος καὶ Φιλιστίδης τῶν αὑτῶν πατέρα Ξενοχάρην Ἀρκερίμῳ Ἀρτέμιδι Ἀπόλλωνι Λητοῖ».
Τέλος, αξίζει να αναφερθεί ότι, σύμφωνα με την παράδοση και συγκλίνουσες πηγές, η ανέγερση του ναού ναού του Αγ. Γεωργίου από τους Ηπειρώτες ήταν αρκετά περιπετειώδης λόγω οικονομικών προβλημάτων που προέκυψαν, για την εξόφληση των Ηπειρωτών μαστόρων. Συγκεκριμένα:
«…, και στη θέση του άρχισε να κτίζεται ο νέος ναός το 1863 η ’64, από Ηπειρώτες μαστόρους, αλλά σταμάτησε λόγω έλλειψης χρημάτων.
Οι μαστόροι έφυγαν και για να ξαναρθούν να συνεχίσουν την αποπεράτωση του ναού, κάποιος έπρεπε να εγγυηθεί ότι θα πάρουν τα χρήματα τους.. αυτό το έκανε τότε, ο φεουδάρχης Δημήτρης Νίκας η Γιαρούλης.
Οι μαστόροι αυτοί, του έφτιαξαν και ένα μεγάλο αρχοντικό, το οποίο είχε μέσα πατητήρι σταφυλιών, αχυρώνα, μεγάλο πηγάδι με πολλά δέντρα…-.μουριές τζιτζιφιές, και ήταν κτισμένο μεσα σ’ ένα μεγάλο οικοδομικό τετράγωνο, το οποίο ξεκινούσε από την σημερινή πλατεία Λιγνιτωρύχου, συνέχιζε μέχρι στην Αγία Μαρίνα, οικία Σαλιάρη και ανέβαινε μέχρι την οικία Σπύρου Παναγιώτη.
Στην είσοδο της οικίας είχε δυο μαρμάρινες επιγραφές που έγραφαν….
Ω ΟΙΚΕ ΣΗΜΕΡΟΝ ΕΜΟΥ ΑΥΡΙΟΝ ΕΤΕΡΟΥ ΚΑΙ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΕΝΟΣ»
Συμπερασματικά από τα παραπάνω προκύπτει σαφέστατα ότι το έθιμο της καμάρας στο Αλιβέρι, συνδέεται άρρηκτα με την ανέγερση του δεύτερου ναού του Αγίου Γεωργίου.
Ο χορός της Καμάρας πρέπει να διατηρήσει την αρχική του απλότητα, τον αυθορμητισμό και την αμεσότητα, γιατί αν στυλιζαρισθεί και ορισθούν κανόνες τότε θα γίνει φολκλόρ, που σταδιακά θα εκλείψει.
Ο σημερινός περικαλής μητροπολιτικός Ναός του Αγ. Γεωργίου , θεωρείται προφανώς
Νεώτερο Μνημείο κοσμεί την πόλη και λόγω της δεσπόζουσας θέσης του, είναι ισχυρό σημείο αναφοράς του Αλιβερίου.
Για τον Ναό αυτό, όπως επίσης και για τον προηγούμενο πρώτο μεταβυζαντινό ναό τού ιδίου Αγίου που κατεδαφίστηκε το 1863, αλλά και για τον αρχαιότερο –πιθανώς του Απόλλωνα- που ίσως υπήρξε, χρειάζεται περαιτέρω εκτεταμένη αρχαιολογική έρευνα, έτσι ώστε να τεκμηριωθεί πλήρως η ιστορικότητα του (των) μνημείου (ων) και να καλυφθούν τα μεγάλα κενά στην ελλιπή γνώση που έχουμε γι αυτά.
Απρίλης του 2024
Γιώργος Τζάνης
Πρόεδρος του ΤΤΑ της ΕΕΣ
ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΚΑΜΑΡΑΣ ΣΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΤΟΥ ΜΟΡΦΗ
Σαράντα Μαστορόπουλα
Μαρέ εύγα δες
Γεμ και εξήντα μαθητάδες
Για να ζήτε λεγετέτο
***
Καμάρα χτίζουν στο γιαλό
Μαρέ εύγα δες
Γεμ σε τούτο το γεφύρι
Για να ζήτε λεγετέτο
***
Ολημερίς το χτίζανε
Μαρέ εύγα δες
Γεμ το βράδυ γκρεμιζόταν
Για να ζήτε λεγετέτο
***
Φιρμάνι απ’ το βασιλιά
Μαρέ εύγα δες
Γεμ να κόψουν τους μαστόρους
Για να ζήτε λεγετέτο
***
Πουλάκι πήγε κι έκατσε
Μαρέ εύγα δες
Γεμ στο φρύδι της Καμάρας
Για να ζήτε λεγετέτο
***
Δεν κελαηδούσε σαν πουλί
Μαρέ εύγα δες
Γεμ μήτε σαν χελιδόνι
Για να ζήτε λεγετέτο
***
Μον’ κελαηδούσε κι έλεγε
Μαρέ εύγα δες
Γεμ ανθρώπινη λαλίτσα
Για να ζήτε λεγετέτο
***
Αν δεν στοιχειώσει άνθρωπος
Μαρέ εύγα δες
Γεμ καμάρα δε στεριώνει
Για να ζήτε λεγετέτο
***
Ούδε πτωχός ουτ’ άρχοντας
Μάρε εύγα δες
Γεμ μήτε κάνας στρατιώτης
Για να ζήτε λεγετέτο
***
Μόνον του Πρωτομάστορα
Μάρε εύγα δες
Γεμ την έμορφη γυναίκα
Για να ζήτε λεγετέτο
***
Σαν τα΄κουσε ομάστορης
Μάρε εύγα δες
Γεμ πολύ του κακοφάνει
Για να ζήτε λεγετέτο
***
Μαντάτα πάνε κι έρχονται
Μάρε εύγα δες
Γεμ στου μάστορη το σπίτι
Για να ζήτε λεγετέτο
***
Αντε άντε μαστόρισσα
Μάρε εύγα δες
Γεμ και ο μάστορης σε θέλει
Για να ζήτε λεγετέτο
***
Πες μου τε αν είναι για καλό
Μάρε εύγα δες
Γεμ να στολιστώ και να ‘ρθω
Για να ζήτε λεγετέτο
***
Κι αν είναι γι άλλο τίποτα
Μάρε εύγα δες
Γεμ ας είμαι όπως είμαι
Για να ζήτε λεγετέτο
***
Άντε άντε μαστόρισσα
Μάρε εύγα δές
Γέμ’ ας είσαι καθώς είσαι
Για να ζήτε λεγετέτο
***
Οταν την είδε ο μάστορης
Μάρε εύγα δες
Γεμ άρχισε να δακρύζει
Για να ζήτε λεγετέτο
***
Τι έχεις μάστορη και κλαίς
Μάρε εύγα δες
Και τα δάκρυα σκουπίζεις
Για να ζήτε λεγετέτο
***
Χρυσή αρρεβώνα μου πεσε
Μάρε εύγα δες
Γεμ στον μπάτο της καμάρας
Για να ζήτε λεγετέτο
***
Θέλω να μπείς να την ευρείς
Μάρε εύγα δες
Γεμ και πα, Γεμ και πάλι σε τραβά
Για να ζήτε λεγετέτο
***
Σαράντα οργιές η μπόλια μου
Μάρε εύγα δες
Γεμ και ‘ξήντα τα μαλλιά μου
Για να ζήτε λεγετέτο
***
Και δέστε με απ’ τα μάσχαλα
Μάρε εύγα δες
Γεμ κρεμάσατε με μέσα
Για να ζήτε λεγετέτο
***
Εγύρισα, τριγύρισα
Μάρε εύγα δες
Γεμ τίπο, γεμ τίποτα δεν ευρήκα
Για να ζήτε λεγετέτο
***
Μόνον ανθρώπων κόκκαλα
Μάρε εύγα δες
Γεμ μικρών παιδιών κεφάλια
Για να ζήτε λεγετέτο
***
Τράβα με πάνω Μάστορη
Μα ρε εύγα δες
Γεμ ‘ραβώνα δε ευρήκα
Για να ζήτε λεγετέτο
***
Ουδ’ αρραβώνα μου ‘πεσε
Μάρε εύγα δες
Μονέ για μονέ για στοιχειά σε ‘βαλαν
Για να ζήτε λεγετέτο
***
Τράβα με πάνω Μάστορη
Μάρε εύγα δες
Γεμ έχω παιδί στην κούνια
Για να ζήτε λεγετέτο
***
Άλλοι κουνούνε το παιδί
Μάρε εύγα δες
Γεμ άλλοι γεμ άλλοι το μαλώνουν
Για να ζήτε λεγετέτο
***
Τράβα με πάνω Μάστορη
Μάρε εύγα δες
Γεμ έχω Γεμ έχω ψωμί στη σκάφη
Για να ζήτε λεγετέτο
***
Αλλοι ζυμώνουν το ψωμί
Μάρε εύγα δες
Γεμ κι άλλοι, γεμ κι άλλοι
θε να τοφάνε
Για να ζήτε λεγετέτο
***
Τρεις αδερφάδες ήμαστε
Και οι τρεις κακογραμμένες
Για να ζήτε λεγετέτο
***
Η μια στοιχειό στην Παναγιά
Μαρέ εύγα δες
Γεμ η α Γεμ η άλλη στο μοναστήρι
Για να ζήτε λεγετέτο
***
Κι εγώ η κακορίζικη
Μαρέ εύγα δες
Γεμ σε τούτο δω το ρέμα
Για να ζήτε λεγετέτο
***
Ως τρέμει η καρδούλα μου
Μαρέ εύγα δες
Γεμ να τρέμει η καμάρα
Για να ζήτε λεγετέτο
***
Πως πέφτουν τα μαλάκια μου
Μαρέ εύγα δες
Να πέφτουν οι διαβάτες
Για να ζήτε λεγετέτο
***
Οταν περνά ο γιόκας μου
Μάρε εύγα δες
Γεμ να σιέται να λιγιέται
Για να ήτε λεγετέτο
***
κι όταν περάσει ο Μάστορης
Μάρε εύγα δες
Γεμ να γκρε Γεμ να γκρεμιστεί
να πέσει
Για να ζήτε λεγετέτο
***
Ψιλή φωνίτσα έβγαλε
Μαρέ εύγα δες
Γεμ μέσα απ την καρδιά της
Για να ζήτε λεγετέτο
***
Και ποιος παίρνει την πίκρα μου
Μαρέ εύγα δες
Γεμ και ποιος την εμορφιά μου
Για να ζήτε λεγετέτο
***
Μία δαφνούλα φουντωτή
Μαρέ εύγα δες
Γεμ φωνάζει απ’ το ρέμα
Για να ζήτε λεγετέτο
***
Εγώ παίρνω την πίκρα σου
Μάρε εύγα δες
Γεμ εγώ Γεμ εγώ την εμορφιά σου
Για να ζήτε λεγετέτο.
ΤΕΛΟΣ
